Nereye Gitsem Karşıma Çıkıyor

KENDİMİZİ YENEBİLMEK Bu defa kendime dönüyorum. Eski tabiri Tezkiye-i Nefs’, yeni tabir ego. Nereden başlasam? Uğraşıyorum, gece gündüz. Bir süre gidiyorum gidiyorum, sonra çelme atıyorlar. Şeytanım gülüveriyor arkamdan “ben adamı, böyle yaparım!” dercesine. Bir yardım eli arıyorum, dostlardan yardım istiyorum. Dost mu? Nerede? Buldum, halimi anlatıyorum. “ Ne umuyorsun bacından…” diyor. Öyle ya kendine dost olmayana dostlar neylesin. Sonra O’na dönüyorum! Durmuyor ki içimdeki, elini bırakıveriyorum. Sonra mı, hiç sormayın. Kalem kırılıyor. Defter yırtık. Ayakkabı yok. Allah’ım nereye gitsem, nerede dursam, bu defa içim içime sığmıyor,  frenimde  tutmuyor. Nereye gitsem, karşıma çıkıyor…   SONSUZLUĞUN SAHİBİNE Sonrasını da bilmiyorum, bir garantim olsa hemen o sonsuzluğa gideceğim. Korkuyorum! Utanıyorum! Başım önde… Ağlamak istiyor, ağlayamıyorum. Tekrar O’na dönüyorum. Ellerim semada; “Ne olur, biz ettik Sen eyleme! Kusurumuzu affet. Çünkü sen affedicisin, affetmeyi seversin. Beni bana bırakma, nefsimin ve şeytanın oyuncağı etme… Biliyorum, kusurum büyük ama Sen çok daha büyüksün. Elimizden tut ve kaldır…”Amin Kalın sağlıcakla