BAĞCILIK VE YAYLACILIK

İKLİM VE BİTKİ ÖRTÜSÜ Bölgemiz Arap yarımadası ile Anadolu’nun çarpışması sonucu oluşan alan çevresindedir. İlimiz Orta Torosların bitimi ile Doğu Torosların başlangıcı arasındaki Ceyhan Irmağı ve onun kolları ile Fırat’ın bir kolu olan Göksu Çayının oluşturduğu derin ve geniş kısıklar ve bu kısıkları çevreleyen ormanlarla kaplı yüksek dağlık alanlarda yer alır. Başlıca dağları Nurhak, Binboğa, Engizek, Uludaz ve Ahırdağı’dır. Bunlardan Nurhak 3080 metre, Ahırdağı 2380 metre yüksekliğindedir. Kahramanmaraş’ta arazi 350 metreden 3000 metreye değin yükselmektedir ama bu dik ve engebeli alanda geniş de ovalar bulunmaktadır. Bu ovalardan bazıları Maraşaltı, Gavur Gölü (Sağlık Ovası), Göksun (Aşağı Göksun ve Göksun), Afşin, Elbistan, Andırın, Yılanovası, Mizmilli, Narlı ve İnekli ovalarıdır. Kent merkezi Ahırdağı’nın güney yamacında ve eteğinde kuruludur. Denizden yüksekliği 550- 750 metre arasındadır. Kahramanmaraş merkezi, Türkoğlu, Pazarcık ve Andırın ilçesinin büyük bölümleri Akdeniz bölgesindedir. Geri kalan bölümler Doğu Anadolu bölgesine girer. Güneydoğu ve İç Anadolu bölgesine giren bölümler göz ardı edilebilir. Yüksekliği 600 metreye dek olan yerler kışları ılık ve yağışlı, yazları sıcak ve kurak geçer. Kent merkezi yurdumuzun yazları en az yağış alan bölgesi olmalıdır. Yıllık ortalama sıcaklık 17 derecedir. Saptanabilen en düşük sıcaklık -9.6 en yüksek ise +44.4 tür. İl genelinde ortalama rüzgar hızı 3,4 m/sn’dir. Güney kesimde en sert esen yel kuzeydoğudan esen poyrazdır. Genelde yeller kuzeyden estiği için havayı soğutur. Poyraz hiç doğru dürüst esmez. Her bir yana girer çıkar, kırar döker. Derler ki poyraz oyulmamış kabağın içine bile girer. Yazın ayrıca Mayıs ayından Temmuz ayına değin Olucak Yeli, Garbiyeli denilen herkesin sevdiği, serinlik verici rüzgarlar da vardır. Bu rüzgarların mevsimi geçince az biraz da güney rüzgarları esmektedir. Turunçgil üretimi yapılan bölgelerimizde uzun sayılabilecek don olaylarında ürün çok zarar görür, bu ağaçlar kuruyabilir de. Bizim yetiştirdiğimiz bitkilerin çoğu kışın bu soğuklardan pek zarar görmez ama Mart ayının sonu ile Nisan ayının başlarında ortalama on beş yıl aralarla dondurucu bir poyraz eser. Bu poyraz ağaçların yeni açmış gözelerini ve yapraklarını kurutur ve o yıl bu bitkilerden ürün alınmaz. Bu olay Kozkavuran Soğuğu diye adlandırılır. O yıl başta dut, erik, kayısı, badem ve ceviz olmak üzere birçok meyve ağacı ürün veremez, çoğu da kurumaktan zor kurtulur ya da kurur.  İlin önemli bir bölümünde Akdeniz bitki örtüsü egemendir. Ancak farklı iklimlerin bir arada olması bitki çeşitliliğini de doğurur. Bin metreye değin Toros Dağlarının Akdeniz’e bakan yüzlerinde yaygın olarak kızılçam görülür. Bu bölgede maki topluluklarından kermez meşesi, fıstık çamı, çitlembik ve karaçalı da bulunur. Daha yüksek bölgelerde meşe ormanları, iğne yapraklı sedir, karaçam, kayın görülmektedir. İlin güney kesiminde topraklar çok verimlidir. Bunda Ceyhan Irmağının kaynaklarının il sınırlarında olması, yeraltı sularının bolluğu, birçok ovanın eski sulak alan üzerine kurulu olması ve Akdeniz iklim kuşağının en tatlı bölgesinde bulunması büyük etken oluşturmaktadır. Kent merkezi ve çevresi çok önemli bir deprem bölgesindedir. Suriye fay hattı ile Doğu Anadolu fay hattı kentin hemen bitişiğinde Kapıçam’da kesişmektedir.